 |
Riva 128, znana również jako NV3, została wypuszczona przez firmę NVIDIA w kwietniu 1997 roku i była jedną z pierwszych kart graficznych firmy oferujących pełną obsługę grafiki 2D i 3D. W tamtym czasie firma 3dfx zdominowała rynek akceleratorów 3D dzięki swojej grafice Voodoo, a karta Riva 128 została zaprojektowana jako odpowiedź firmy NVIDIA na to wyzwanie. |
 |
Riva 128ZX została wypuszczona przez firmę NVIDIA w lutym 1998 roku jako ulepszona wersja Riva 128. Charakteryzowała się lepszą wydajnością i jakością obrazu w porównaniu do swojego poprzednika. Głównym celem opracowania Rivy 128ZX było przezwyciężenie ograniczeń Rivy 128, takich jak mała pojemność pamięci i słaba jakość obrazu przy dużych rozmiarach ekranu. |
 |
Wydana na rynek w marcu 1998 roku karta NVIDIA Riva TNT była kamieniem milowym dla firmy. Nazwa „TNT” oznacza „TwiN Texel”, co nawiązuje do obecności dwóch potoków pikseli 3D, co było innowacją na tamte czasy. Pozwoliło to Rivie TNT konkurować z Voodoo 2 firmy 3dfx, która również korzystała z dwóch potoków graficznych. |
 |
Riva TNT2, wydana w kwietniu 1999 r., była kontynuacją udanej linii kart graficznych firmy NVIDIA. Karta ta, znana również jako NV5, została opracowana jako ulepszona wersja Riva TNT. Kluczowe cele rozwojowe obejmowały zwiększoną wydajność, lepszą jakość obrazu i obsługę nowych technologii. |
 |
NVIDIA Riva TNT2 Ultra, wydany w maju 1999 r., był najwyższym modelem w linii TNT2 i był ulepszoną wersją standardowego TNT2. Karta ta została zaprojektowana, aby zapewnić użytkownikom najlepszą możliwą wówczas wydajność i jakość obrazu. |
 |
Dziwna sytuacja rozwinęła się na rynku tanich kart wideo w 1999 roku. Karty byłego mistrza Riva TNT kosztują około 60 USD za wersję 16 MB. Ale nagle nVidia chce wprowadzić na rynek tanich kart graficznych kolejny produkt - Riva TNT2 M64. |
 |
NVIDIA Riva TNT2 Vanta została wypuszczona w 1999 roku jako jeszcze niższa wersja Riva TNT2, przeznaczona dla rynku OEM i użytkowników z ograniczonym budżetem. Głównym celem rozwoju Vanty było stworzenie niedrogiego rozwiązania graficznego, które mogłoby zaspokoić podstawowe potrzeby związane z grafiką 3D i multimediami. |
NVIDIA Riva TNT2 Vanta została wypuszczona w 1999 roku jako jeszcze niższa wersja Riva TNT2, przeznaczona dla rynku OEM i użytkowników z ograniczonym budżetem. Głównym celem rozwoju Vanty było stworzenie niedrogiego rozwiązania graficznego, które mogłoby zaspokoić podstawowe potrzeby związane z grafiką 3D i multimediami. Vanta korzystała z tego samego procesora graficznego NV5, co reszta serii TNT2, ale miała jeszcze bardziej uproszczoną konfigurację pamięci i niższe taktowania.
Vanta różniła się od swoich starszych braci, takich jak TNT2 Ultra i M64, zmniejszono szerokość magistrali pamięci do 64 bitów oraz zmniejszono częstotliwość rdzenia i pamięci. Uproszczenia te obniżyły koszty produkcji i zaoferowały kartę w niższej cenie, co czyni ją atrakcyjną dla rynku masowego.
Riva TNT2 Vanta była wówczas jedną z najtańszych kart graficznych na rynku. Jego cena wahała się od 50 do 100 dolarów, co czyni go atrakcyjnym dla producentów OEM poszukujących opłacalnych rozwiązań uzupełniających ich systemy. Dzięki niskiej cenie i rozsądnej wydajności Vanta stała się popularna wśród użytkowników, którzy chcieli unowocześnić swoje komputery bez rozbijania banku.
Kluczowe cechy Riva TNT2 Vanta obejmowały:
Riva TNT2 Vanta została wyposażona w standardowy 15-pinowy DSUB do analogowego wideo. Nie posiadał dodatkowych wyjść wideo, takich jak S-Video, co również pomogło obniżyć jego koszt.
Wydajność Riva TNT2 Vanta była wystarczająca do większości podstawowych zadań i mniej wymagających gier tamtych czasów. Jednak ze względu na zmniejszoną szerokość magistrali pamięci i niższe częstotliwości, Vanta miała znacznie gorszą wydajność od starszych modeli, takich jak TNT2 Ultra a nawet M64.
Użytkownikom, którzy nie grali w najnowocześniejsze i najbardziej wymagające gry, Vanta oferowała akceptowalną jakość obrazu i płynną rozgrywkę na niskich i średnich ustawieniach graficznych. Był to doskonały wybór dla osób poszukujących niedrogiego rozwiązania do modernizacji swoich komputerów i wykonywania codziennych zadań, takich jak oglądanie filmów i uruchamianie aplikacji biurowych.